به گزارش پایگاه خبری چالوس رسانه به نقل از پایگاه خبری تحلیلی «بلاغ» روز جهانی تربیتبدنی فرصتی است برای بازاندیشی در جایگاه ورزش در زندگی فردی و اجتماعی، بهویژه در نظام آموزشوپرورش. در شرایطی که کمتحرکی و سبک زندگی ماشینی به چالشی جهانی تبدیل شده، اهمیت تربیتبدنی بیش از پیش احساس میشود.
تربیتبدنی امروز، دیگر محدود به اجرای چند حرکت ورزشی در زنگ ورزش نیست، بلکه بهعنوان علمی میانرشتهای در حوزههای سلامت، روانشناسی، آموزش و جامعهشناسی شناخته میشود.
در همین زمینه، گفتگویی داشتیم با دو تن از چهرههای فعال حوزه ورزش و تربیتبدنی، محسن جانبازی و حسین کرمی، تا نگاهی دقیقتر به ابعاد مختلف این موضوع داشته باشیم.
اهمیت تربیتبدنی در نظام آموزشی
محسن جانبازی فعال حوزه ورزش با تأکید بر اینکه تربیتبدنی اساس سلامت جسم و روان دانشآموزان است، گفت: تربیتبدنی در حقیقت زیرساخت آموزش است. ما نمیتوانیم از دانشآموزی که بدن سالم و ذهن آرام ندارد انتظار یادگیری عمیق داشته باشیم. تربیتبدنی بهطور مستقیم بر کارکرد مغز، تمرکز، انگیزه و انضباط تأثیر میگذارد بنابراین، نادیده گرفتن آن بهمعنای غفلت از یکی از ستونهای اصلی پرورش نسل آینده است.
وی افزود: ورزش مدرسهای باید هدفمند، علمی و متناسب با شرایط رشدی دانشآموزان طراحی شود. هنوز در برخی مدارس، نگاه سنتی به تربیتبدنی حاکم است و فعالیت ورزشی صرفاً بهعنوان زنگ تفریح یا فرصت استراحت تلقی میشود. در حالی که در کشورهای پیشرفته، زنگ تربیتبدنی با اهداف آموزشی و تربیتی مشخص اجرا میشود و بخشی از هویت مدرسه محسوب میگردد.
ورزش، ابزاری برای تربیت اجتماعی
این فعال حوزه ورزشی با اشاره به بعد تربیتی و اجتماعی ورزش گفت: ورزش فقط ساختن جسم نیست؛ مدرسه از طریق فعالیت ورزشی میتواند روحیهی همکاری، احترام متقابل، قانونمداری و کنترل هیجان را در دانشآموز تقویت کند. بسیاری از مهارتهای زندگی در میدان ورزش آموخته میشود؛ از بردباری در شکست گرفته تا احترام به قواعد و پذیرش نتیجه.
جانبازی تأکید کرد: اگر بخواهیم نسلی مسئولیتپذیر، قانونمدار و صبور تربیت کنیم، باید تربیتبدنی را جدی بگیریم. هر حرکت ورزشی، تمرینی است برای تصمیمگیری، تمرکز و کنترل احساسات. به همین دلیل، معلم تربیتبدنی فقط مربی نیست، بلکه مربی اخلاق و رفتار اجتماعی است.
وی با اشاره به نقش ورزش در توسعه پایدار گفت: سلامت انسانها اساس توسعه است. هیچ جامعهای با نسل بیمار و بیتحرک نمیتواند پیشرفت کند. اگر بهدنبال جامعهای پویا و خلاق هستیم، باید از مدارس شروع کنیم. تربیتبدنی یعنی آموزش برای زیستن سالم، یعنی نهادینهسازی فرهنگ حرکت در نسل آینده.
این فعال حوزه ورزش تأکید کرد: هرچقدر بر کیفیت آموزش تربیتبدنی سرمایهگذاری کنیم، در واقع از هزینههای درمان، بزهکاری و افت تحصیلی آینده کاستهایم. ورزش، یک سرمایهگذاری بلندمدت برای سلامت اجتماعی است.
جانبازی در پایان گفت: اگر بخواهیم جامعهای سالم و بانشاط داشته باشیم، باید از کلاس ورزش شروع کنیم. تربیتبدنی، زیربنای تربیت انسان سالم است؛ انسانی که میداند چگونه زندگی کند، چگونه رقابت کند و چگونه در برابر چالشها ایستادگی کنند.
چالشهای موجود در اجرای برنامههای تربیتبدنی
حسین کرمی از کارشناسان و پیشکسوتان عرصه ورزش در گفتگو با بلاغ؛ با اشاره به چالشهای موجود در مدارس گفت: مهمترین چالش تربیتبدنی در مدارس، کمبود فضا و امکانات استاندارد است. هنوز بسیاری از مدارس ما از سالن ورزشی مناسب یا حتی حیاط ایمن برخوردار نیستند. وقتی دانشآموز نتواند در محیطی امن و مجهز فعالیت کند، انگیزهی مشارکت در فعالیتهای بدنی کاهش مییابد.
وی افزود: مسئله دیگر، نگاه سطحی به جایگاه معلم ورزش است. باید بدانیم که معلم تربیتبدنی، یکی از ارکان اصلی سلامت روانی و جسمی مدرسه است. لازم است در سیاستگذاریهای کلان آموزشوپرورش، برای ارتقای جایگاه شغلی، توانمندسازی و آموزش ضمن خدمت این معلمان برنامهریزی دقیقتری انجام شود.
نقش ورزش در سلامت روان و پیشگیری از آسیبهای اجتماعی
این پیشکسوتان عرصه ورزش با بیان اینکه ورزش منظم نقش مستقیمی در کاهش اضطراب و افزایش عزتنفس دانشآموزان دارد، اظهار کرد: ورزش، ابزار مؤثری برای مدیریت استرس، افزایش تمرکز و تقویت روحیهی مثبت است. تحقیقات نشان میدهد کودکانی که بهصورت منظم در فعالیتهای ورزشی شرکت میکنند، عملکرد تحصیلی بهتری دارند و کمتر دچار اختلالات رفتاری میشوند.
کرمی همچنین به جنبه پیشگیرانهی تربیتبدنی اشاره کرد و گفت: ورزش میتواند سپری در برابر بسیاری از آسیبهای اجتماعی باشد. نوجوانی که در محیطی سالم انرژی خود را تخلیه میکند و احساس تعلق به گروه دارد، کمتر به رفتارهای پرخطر یا ناسالم گرایش پیدا میکند. این دقیقاً همان کارکرد تربیتبدنی در شکلدهی به جامعهی سالم است.
وی درباره راهکارهای بهبود وضعیت تربیتبدنی در مدارس گفت: نخست باید به زیرساختها توجه شود. ایجاد فضاهای ورزشی ایمن، تجهیز مدارس به وسایل استاندارد و افزایش ساعات فعالیت بدنی از اولویتهاست. دوم، باید نگاه مدیریتی به ورزش تغییر کند. ورزش مدرسهای نیازمند برنامهریزی، ارزشیابی و نظارت مستمر است، نه فعالیتهای مقطعی و شعاری.
این پیشکسوتان عرصه ورزش افزود: همچنین میتوان از ظرفیت اولیاء و جوامع محلی در توسعه ورزش دانشآموزی بهره برد. ایجاد مدارس فعال ورزشی، برگزاری لیگهای درونمدرسهای و تشویق خانوادهها به مشارکت، میتواند به نهادینهسازی فرهنگ تحرک کمک کند.
کرمی در پایان تأکید کرد: سرمایهگذاری در تربیتبدنی، سرمایهگذاری در آیندهی کشور است. هر گام در مسیر توسعه ورزش دانشآموزی، گامی در مسیر سلامت ملی است.
در پایان این گفتگو، هر دو کارشناس بر این نکته تأکید کردند که روز جهانی تربیتبدنی تنها یک یادآوری نمادین نیست، بلکه فرصتی است برای بازنگری در سیاستها، برنامهها و نگرشها. ورزش در مدرسه، نه یک فعالیت جانبی، بلکه بخشی از فرآیند تربیت انسان است.
روز جهانی تربیتبدنی یادآور این حقیقت است که حرکت، جوهرهی زندگی است و جامعهای که حرکت را پاس میدارد، از رکود، افسردگی و فرسودگی فاصله میگیرد. ورزش، زبان مشترک نشاط و امید است؛ زبانی که باید در مدارس طنینانداز شود تا فردایی سالمتر و بانشاطتر برای ایران رقم بخورد.
گزارش: علیرضا توکلی
انتهای خبر/
