چالوس – پایگاه خبری چالوس رسانه، چالوس؛ گورستان آرزوهای دریا، اینجا دیگر شمال نیست، یک صحنه جنایت زیستمحیطی است. آنجا که موج، به ساحل میرسد، نه بوی نمک و خنکای دریا، که بوی گندیدگیِ غفلت و تعفنِ بیتوجهی به مشام میرسد. ساحل چالوس، نگین فیروزهای مازندران، زیر خروارها زباله دفن شده است؛ گویی زخم چرکین و سربازِ پسماند، میراثِ ما را بلعیده و دریا را به گورستان پلاستیکها تبدیل کرده است.
پایانِ رؤیای ساحلِ بکر: تصاویر دلخراشی که به دست ما رسیده، صرفاً چند عکس از زباله نیست؛ سندی است دردناک از بیعملی و قصور در برابر یکی از بزرگترین سرمایههای طبیعی ایران. بطریهای پلاستیکی، تایرها، کیسههای رها شده و تودههای متعفن، لایهلایه بر روی ماسههایی که روزگاری میزبان آرامش بودند، انباشته شدهاند. هر تکه پسماند، نه یک زباله، که یک فریاد خاموش است در گلوگاهِ طبیعت که با هر موج، بر سر بیمسئولیتی ما میکوبد.
نامهٔ یک شهروند: بیدار شوید! در اوج این تراژدی، صدای اندوهگین یک شهروند چالوسی، همچون هشدار نهایی به گوش میرسد. او در نامهای سوزناک خطاب به مسئولان محترم استان و شهرستان چالوس نوشته است: “این سطور را از دلِ اندوهی عمیق مینویسم؛ اندوهِ تماشای زبالههایی که همچون زخمی باز، ساحل چالوس و پهنهٔ آبی مازندران را میآلودند. اینجا دیگر بوی نمک و دریا نیست، بوی بیتوجهی و غفلت است.”
این صدای لرزان، یادآوری میکند که این دریا صرفاً یک جاذبه گردشگری نیست؛ “میراثی برای تمامی ایرانیان” است که در حال خفه شدن زیر انبوه پسماند است. این شهروند دغدغهمند، با لحنی قاطع، از مسئولین استدعای صدور فوری دستورات قاطع برای ساماندهی فوری پسماند و اجرای طرحهای پاکسازی گسترده را دارد و میافزاید: “آیندگان هرگز ما را به خاطر نابودی این ثروت ملی نخواهند بخشید.”
خطری که به قلب میزند: بحران زباله در مازندران مدتهاست که از یک مشکل ساده به یک فاجعهٔ تمام عیار زیستمحیطی تبدیل شده است. رودخانههایی که باید شریانهای حیات باشند، به کانالهای انتقال آلودگی تبدیل شدهاند. شیرابههای سمی ناشی از دفع غیراصولی پسماند، زمین و آبهای زیرزمینی را مسموم کرده و سلامت مردم را تهدید میکند. سکوت و بیعملی امروز، فردایی بدون دریا، بدون ساحل و پر از بیماری را برای ما به ارمغان خواهد آورد.
آیا وقت آن نرسیده که مسئولیتپذیری، جایگزین شعارزدگی شود؟ این لکهی ننگ بر دامن طبیعت چالوس، تاوان سنگینی است که ما برای غفلت جمعیمان خواهیم پرداخت. اگر امروز با قاطعیت و فوریت دست به کار نشویم، نه تنها زیباییهای بینظیر شمال را از دست خواهیم داد، بلکه در پیشگاه نسلهای آینده، به خاطر نابودی این موهبت الهی، محکوم خواهیم شد. فریاد دریا را بشنوید، پیش از آنکه دیر شود و زبالهها، آخرین حرفِ این نگین کبود شوند.
